ORIGINAL SONGTEXTE
W spadku po dziewczynie wyspa mi została
Dziesięć kroków długa, z piasku była cała
Przywoziłem ziemię podkradaną z pola
Chciałem ja ożywić, przecież była moja Wreszcie siałem trawę bardzo wczesną wiosną
Odtąd po mej wyspie mogłem chodzić boso
Posadziłem kwiaty, wszystkie dla ozdoby
Przywoziłem z domu wiadra słodkiej wody Aż tu wielki grad wybił co mógł
Ziemię zmył, nagły skok wód
Wyspa znów z nagiego piasku jest Posadziłem drzewo u mnie na balkonie
Wielkie, silne drzewo, bardzo dbałem o nie
Pomyślałem sobie - kiedy mnie nie bedzie
Pamieć ludzi o mnie mieszkać będzie w drzewie No i miało tak stać tysiąc sto lat
Jak posąg mój miało tu trwać
Kiedyś wiatr ze zlością wyrwał je Zbudowałem sobie na wysokiej skale niebosiężny zamek
W słońcu lśnił wspaniale
W zamek ten włożyłem wszystkie oszczędności
By się czuć bezpiecznym do późnej starości Lecz mój czujny wróg rył jak szczur
Wsypał proch do kilku dziur
Przyszła noc, podpalił wtedy lont I tak wszystko to, czego sie tknę
W proch i pył obraca się
Nie wiem sam, gdzie miejsce dla mnie jest I tak wszystko to, czego sie tknę
W proch i śmierć obraca się
Nie wiem sam, gdzie miejsce dla mnie jest
ÜBERSETZUNG
Vom Erbe meiner Freundin, blieb mir diese Insel
Zehn Schritt lang, sie war ganz aus Sand
Ich fuhr Erde hin, nach und nach vom Feld gestohlen
Ich wollte sie beleben, sie war doch mein Endlich säte ich Gras, im allerfrühsten Frühling
Von nun an konnte ich Barfuß auf meiner Insel gehen
Ich pflanzte Blumen, alle zur Zierde
Ich brachte von zu Hause, Eimer voller Süßwasser Bis ein großer Hagel zerstörte, was er nur konnte
Die Erde wusch er weg, plötzlich stieg das Wasser
Die Insel ist nun wieder aus nacktem Sand Ich pflanzte einen Baum, bei mir auf dem Balkon
Einen großen starken Baum, den ich sehr pflegte
Ich dachte bei mir, wenn ich einmal nicht mehr bin
Die Erinnerung an mich würde im Baum weiterleben Ja, er hätte eintausendeinhundert Jahre stehen sollen
Wie meine Statue hätte er hier verharren sollen
Bis der Wind ihn voller Zorn ausriss Ich baute auf einem hohen Felsen, ein zum Himmel reichendes Schloss
In der Sonne funkelte es, so herrlich
In das Schloss steckte ich alle Ersparnisse
Um mich abzusichern, bis ins hohe Alter Doch mein wachsamer Feind wühlte wie eine Ratte
Schüttete Pulver in die Löcher
Als die Nacht hereinbrach zündete er die Lunte Und alles, wohin man auch fasst
verwandelt sich in Staub und Dunst
Ich weiß selbst nicht wo Platz für mich ist Und alles, wohin man auch fasst
verwandelt sich in Staub und Tod
Ich weiß selbst nicht wo Platz für mich ist